Maar een op de vijf allochtone jongeren volgt hoger onderwijs. Een afspiegeling van de maatschappij is de aula dus allerminst.
Elk jaar opnieuw, onder de septemberzon, werpen de toga’s en vaandels schaduwen op de straten, klinken de veelbelovende speeches en hangt een eerste-schooldag-spanning in de aula’s. Het begin van het academiejaar doet velen mijmeren over hun lang vervlogen studentenjaren. Ik herinner me vooral hoe een vriend me zijn leegstaande “sous-sol” leende. Een vochtige kelderkamer waar ’s nachts de ratten voorbij trippelden, maar het was er rustig en ik kon er eindelijk doen wat thuis niet lukte: studeren en mijn droom waarmaken: een diploma rechten halen en advocate worden.
Mijn ouders hadden met hun acht kinderen in een kleine sociale woning wel andere zorgen aan hun hoofd. En in de arme volkswijk waar ik woonde, ging niemand verder studeren. Ik miste elk ankerpunt en kon mezelf aan niets of niemand meten. Het verdict was duidelijk: “Je kunt dit niet”. Aan de VUB belandde ik als arbeidersdochter en een van de eerste studenten van Marokkaanse origine in een ‘witte’ groep van dochters en zonen van dokters en advocaten. Ik wist niet waarover ze spraken tijdens de pauzes tussen de lessen. Ik kocht geen boeken maar leende die in de bibliotheek, ik kocht geen cd’s en ging niet naar de film. Ik had constant het gevoel dat ik iets verkeerds deed en wist niet hoe ik mezelf tot hen moest verhouden. Lees verder
Blog van Yamila Idrissi 